Κριτική Στο “Rocketman” Του Dexter Fletcher

“Ένας ιδιόρρυθμος επισκέπτης, ντυμένος διάολος, φορώντας γυαλιά ηλίου σε σχήμα καρδιάς, εισέρχεται σ’ ένα χώρο, όπου συνεδριάζει ομαδικά (στα πλαίσια ενός group therapy) ένα σύνολο ατόμων, με σκοπό την μεταξύ των ψυχολογική υποστήριξη. Ο επισκέπτης αυτός θα αναζητήσει την ατομική του «κάθαρση», διηγούμενος στα άτομα της ομαδικής αυτής ψυχοθεραπείας, την ιστορία του Reggie, ενός ταλαντούχου μικρού παιδιού, με έφεση στο πιάνο, που μεγαλώνοντας με τη συντροφιά της μητέρας του (στα πλαίσια μιας μονογονεϊκής οικογένειας), θα εξελιχθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα pop star είδωλα του κόσμου το οποίο και ακούει στο όνομα Elton John.”

Η υπόθεση του φίλμ “Rocketman”, το οποίο σκηνοθετεί ο Dexter Fletcher, εστιάζει στην ενηλικίωση του γεννημένου στο Ηνωμένο Βασίλειο, Reginald Kenneth Dwight και την τελική, με την πάροδο των χρόνων, «μεταμόρφωση» του στον θρυλικό Elton John, υπό τους ήχους πάντα των πασίγνωστων, ανά την υφήλιο, τραγουδιών του (“Rocket Man”,“Sorry seems to be the hardest word” κ.α.).

O Fletcher, που κλήθηκε την τελευταία στιγμή να ολοκληρώσει τα γυρίσματα του “Bohemian Rhapsody” (ύστερα από την απόλυση του Bryan Singer), σκηνοθετεί το “Rocketman”, ένα φιλμ «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα ενός «μιούζικαλ» και όχι τόσο την αυτοβιογραφία του πυρόξανθου τραγουδοποιού και τραγουδιστή! Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως υπερτερεί του “Bohemian Rhapsody”! Είναι όμως τόσο ευφυές το σκηνοθετικό τέχνασμα του Fletcher να ξεκινήσει την ταινία του με την αφήγηση, στα πλαίσια μιας ψυχοθεραπευτικής ομάδας αυτογνωσίας, του μασκαρεμένου Elton σε «σατανά», της πορείας της καριέρας του, έχοντας ως εφαλτήριο τα παιδικά του χρόνια!

Δεν μπορεί συνεπώς, παρά η εν λόγω ταινία, να μας κάνει μιλάμε για ένα τόσο ιδιαίτερο «στήσιμο της ζωής» του Elton John εκ μέρους του Fletcher, που μοιάζει πολύ πιο περίτεχνο από ό,τι θα ήταν ένα απλό «πλέξιμο», επί κινηματογραφικής οθόνης, των τεκταινόμενων της ζωής ενός δημοφιλούς τραγουδιστή.

Δυστυχώς και παρά την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του “Rocketman”, το σενάριο, το οποίο υπογράφει ο Lee Hall, δεν βρίσκεται στην ίδια οδό, χωλαίνοντας και αγχώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον θεατή με την σκιαγράφηση (με τόσο μελανά χρώματα) της ζωής του Βρετανού σταρ της ποπ.

Κοινώς εδώ και επιστρέφοντας πάλι στο “Bohemian Rhapsody”, ενώ στη μνήμη του Fredy Mercury, πλάθονται οσκαρικού τύπου «έγκωμια», στην περίπτωση του Elton, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Η πορεία της ζωής του ως καλλιτέχνη ισοπεδώνεται και η φιγούρα του απομυθοποιείται, όταν η πλοκή δίνει με περισσή έμφαση τα «χαμερπή» του ένστικτα και τα ερωτικά του πάθη (έτσι όπως παρουσιάζονται πάντα), με «κερασάκι στην τούρτα» τη χρήση χημικών ουσιών, στις οποίες ο ίδιος ομολογεί ότι όφειλε (σύμφωνα με την ταινία), την επιτυχία του! Λογικό είναι, ύστερα, να αναρωτιέται κανείς αν το ταλέντο, που ανέδειξε τον Elton John σε παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνη, πήγε «περίπατο» στο προκείμενο φιλμ.

Κρίμα επομένως για την όλη «αποδόμηση» ενός «ειδώλου», γιατί, όπως προείπαμε, έχουμε να κάνουμε και μ’ ένα άρτιο (εμποτισμένο μάλιστα με μπόλικα στοιχεία Κιουμπρικού τύπου) μιούζικαλ φαντασίας (musical fantasy).

Και ενώ λοιπόν ο Elton μοιάζει με μια τόσο πετυχημένη «όρνιθα» (σε αντίθεση με την Portman στο Vox Lux), ενσαρκώνοντας τόσο περίτεχνα, το σατυρικό στοιχείο που διακατέχει την ύπαρξη του και το προσωπικό στυλ, το οποίο δημιούργησε μέχρι και νέα trends στο χώρο της ποπ, (γυαλιά, καπέλα, τζάκετ, σνίκερς και ό, τι άλλο χαρακτήριζε την εκκεντρική εμφάνιση του ποπ καλλιτέχνη και που η παραγωγή της ταινίας καταφέρνει να αναπαράγει «φροντισμένα»), το σενάριο εξαντλείται, πλην του φλερτ του με τα ναρκωτικά, στις σεξουαλικές περιπέτειες του ίδιου, της μάνας του, του συντρόφου του(καθότι ομοφυλόφιλος), της γυναίκας του (παντρεύτηκε κιόλας!), της ερωμένης του(!), των συνεργατών του, που επιθυμούσε ως εραστές του, και πάει λέγοντας.

Και μιας και αναφερθήκαμε στο “Bohemian Rhapsody”, στο “Vox Lux” και τις όποιες αφηγήσεις ζωής ποπ ειδώλων (υπαρκτών και μη) που είδαμε την χρονιά που πέρασε, ακόμα και η αξιόλογη προσπάθεια της ερμηνείας του Egerton, o οποίος υποδύεται και τραγουδά με περισσή επιτυχία (χωρίς να ανοιγοκλείνει απλά το στόμα του!) τα τραγούδια του John Elton, χάνεται κάπου στη «μετάφραση» της επικοινωνίας του με το υπόλοιπο cast, το οποίο δείχνει απλά να τον περιβάλλει, παρά μάλλον να αλληλεπιδρά μαζί του.

Και προσθέτοντας ένα ακόμη λιθαράκι, στο «πνεύμα» της σύγκρισης (που έχουμε προ πολλού ξεκινήσει), μέχρι και η Elle Fanning στο φετινό “Teen Spirit” τραγουδούσε τα τραγούδια της (φανταστικής) ποπ καλλιτέχνιδας που υποδυόταν και δεν έδινε εξ’ αρχής δεκάρα για ό,τι την πλαισίωνε! Γιατί λοιπόν να θεωρηθεί ένα μιούζικαλ, που η διάδραση του «εξάρχοντα» με την χορωδία του είναι σχεδόν «απούσα» ή «μηδενική», καλύτερο απ’ την εξιστόρηση της πορείας μιας μαχόμενης μέχρι τελικής πτώσεως μεμονωμένης προσωπικότητας, σ’ έναν κάργα ανταγωνιστικό διαγωνισμό τραγουδιού; Ή τέλος, γιατί η υπαρκτή προσωπικότητα, του Elton, που σύμφωνα με την πλοκή πέτυχε αλλά δεν πίστεψε ποτέ στον εαυτό του, να είναι ανώτερη καλλιτεχνικά από μια φανταστική ποπ περσόνα (Celeste του Vox Lux), που καταλογίζει την επιφανειακή επιτυχία της και την τελική αποτυχία της σε θεωρίες συνωμοσίας και επιβιώνει ( όπως και ο Elton επιβιώνει βέβαια), αλλά με το κεφάλι ψηλά;

Κοινώς, δεν είναι μόνο πως η «αφήγηση ζωής μετά μουσικής» του Βασιλιά Elton δεν είναι η ιδανική. Είναι ότι συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη εξιστόρηση ζωής κάποιου καλλιτέχνη, θα μπορούσε να είναι ιδανικότερη, η μάλλον καλύτερα διαχειρίσιμη εκ μέρους των συντελεστών της!

Στη σκηνοθεσία του “Rocketman” βρίσκεται ο Dexter Fletcher (“Eddie the Eagle”), ενώ το σενάριο υπογράφει ο Lee Hall (“Billy Elliot”, “War Horse”).

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Elton John βρίσκεται ο Taron Egerton (“Kingsman: The Secret Service”, “Robin Hood”), ενώ πρωταγωνιστούν επίσης οι Bryce Dallas Howard (“Jurassic World: Fallen Kingdom”), Richard Madden (“Game of Thrones”), Jamie Bell (“Snowpiercer”), Steven Mackintosh, Gemma Jones, Kamil Lemieszewski, Luke White, Alison Ball.

To “Rocketman” κυκλοφορεί ήδη στις αίθουσες της χώρας μας.

Δείτε το trailer: