Κριτική: “The Handmaid’s Tale” [Season 1&2]

Με την τρίτη σαιζόν του “The Handmaid’s Tale” προ των πυλών (έχει ανακοινωθεί για τις 05/06/2019), είναι μια καλή στιγμή να συστηθούμε με την πολυβραβευμένη σειρά. Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Margaret Atwood, το δυστοπικό δράμα παραγωγής Bruce Miller που είχε αρχικά προγραμματιστεί από το Hulu για μία και μοναδική σειρά 10 επεισοδίων, έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2017. Η ευρεία αναγνώριση από τους κριτικούς και η ενθουσιώδης υποδοχή από το κοινό, οδήγησαν τις εξελίξεις, καθώς άμεσα η σειρά ανανεώθηκε για δεύτερη και τρίτη σαιζόν.

Το “The Handmaid’s Tale” πανηγυρικά κατέκτησε 8 βραβεία Emmy από συνολικά 13 υποψηφιότητες, χωρίς να ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη σειρά από streaming service (Hulu) που βραβεύεται ως “Outstanding Series” στα Emmy, αλλά και ως “Best Television Series” στα βραβεία Golden Globes, ενώ η πρωταγωνίστρια Elizabeth Moss ως “Best Actress”.

Ο κόσμος είναι δυστοπικός και ακραίος: σε ένα υποθετικό μέλλον των ΗΠΑ, ο Δεύτερος Εμφύλιος των ΗΠΑ οδηγεί σε ένα απολυταρχικό και θεοφοβούμενο καθεστώς (Gilead). Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η εκτεταμένη υπογονιμότητα και έχοντας αποδώσει αυτήν σε αμαρτίες, αθεΐα, χειραφέτηση, ομοφυλοφιλία και λοιπά “δεινά”, η λύση δίνεται από τις εναπομείνασες γόνιμες γυναίκες. Οι γυναίκες αυτές ανατίθενται στα σπίτια της άρχουσας τάξης, όπου υπόκεινται σε βιασμό με την επίφαση τελετουργικού, προκειμένου να μείνουν έγκυες και να παραδώσουν τα παιδιά που θα φέρουν στον κόσμο, στα ζευγάρια αυτά.

Στον κόσμο αυτό, που κυβερνάται από άνδρες σε έπαρση, η κοινωνία είναι οργανωμένη σε τάξεις που υπαγορεύουν ελευθερίες και καθήκοντα. Για να μην πολυλογούμε, οι ελευθερίες των γυναικών είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες, καθώς από τις ευνοούμενες έως και τις παλλακίδες, δεν δικαιούνται γνώμης ή επιλογής. Γενικά. Σε τίποτα. Οι γυναίκες είναι είτε διακοσμητικές άβουλες σύζυγοι (Wives), είτε παλλακίδες (Handmaids), οικιακές βοηθοί (Marthas), εκπαιδεύτριες και επιβλέπουσες των παλλακίδων (Aunts), σκλάβες του σεξ για την ψυχαγωγία των αρχόντων (Jezebels), φυλακισμένες σε καταναγκαστική εργασία (Unwomen) ή απλώς σύζυγοι της κατώτερης τάξης (Econowives).

Οι άνδρες στο Gilead προορίζονται για άρχοντες (Commanders), μυστική αστυνομία που αναζητά και καταστέλλει δείγματα αντίστασης (Eyes), όργανα της τάξης που επαναφέρουν όσους επιχειρούν να διαφύγουν από τη χώρα (Hunters) ή άβουλοι εργάτες (χωρίς καν ιδιαίτερη ονομασία!).

Σε αυτό το σκηνικό, η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τον αγώνα της June (Elizabeth Moss), αρχικά να επιβιώσει και στη συνέχεια να διαφύγει στον δημοκρατικό Καναδά με τα δύο (πλέον) παιδιά της. Η Elizabeth Moss είναι τόσο επιδέξια στο παίξιμό της και τόσο ασφαλής στο φακό, που μας χαρίζει στιγμιότυπα που είναι σχεδόν iconic. Είναι τόσο εκφραστική που μας αφήνει συχνά άφωνους και ηγείται ενός εξαιρετικού cast, με ερμηνείες βαθιές από χαρακτήρες που έχουν χτιστεί σε λεπτομέρεια, χωρίς όμως φλυαρίες.

Δίπλα της ο Joseph Fiennes (Fred Waterford), ως υψηλά ιστάμενος αξιωματικός και αφέντης της, από το όνομα του οποίου προκύπτει και το δικό της νέο όνομα στο Gilead: Offred (του Fred…). Ιδιαίτερα πειστικός ως πρόσωπο εξουσίας, ποτισμένος από το δηλητήριο του απολυταρχισμού, με κάποιες “παράνομες” συνήθειες. Ο Fiennes, όπως και η εξαιρετική Ann Dowd (Aunt Lydia), η πορωμένη και φανατισμένη instructor των παλλακίδων, δίνουν αρκετά συχνά έδαφος στην Moss να απελπιστεί, να θυμώσει και να μας χαρίσει ‘ωμές’ ερμηνείες.

Η αέρινη Yvonne Strahovski, σύζυγος του Fred, μία πρώην δυναμική γυναίκα που συνεισέφερε τα μάλα στην ίδρυση του νέου κράτους και που τώρα είναι η υποτελής σύζυγος και σαδιστική αφέντρα για την June. Από το χαρακτήρα αυτό περιμένουμε σοβαρές ανατροπές και εκρήξεις, καθώς είναι ένα ηφαίστειο που κοιμάται.

Σε όλα τα επίπεδα η σειρά ανεβάζει τον πήχη: φωτογραφία που στηρίζει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, μουσική που ενδυναμώνει τα αντιφατικά συναισθήματα θυμού και αναμονής, απελπισίας και αναπόλησης, ανάγκης για αλλαγή και αναπάντεχου έρωτα. Επιπλέον, τα κοστούμια έχουν κάθε άλλο παρά υποστηρικτικό ρόλο. Αντίθετα, είναι βασικός πυλώνας στο καθηλωτικό συναίσθημα, αφού χαρακτηρίζουν ανθρώπους και ρόλους στην τρομο-κοινωνία του Gilead.

Διαφορετικό από ότι έχουμε ξαναδεί, τόσο ατμοσφαιρικό το “The Handmaid’s Tale”, καλοδουλεμένο, σκληρό, αληθινό, σοκαριστικό, καλαίσθητο. Η σειρά είναι σκληρή, αλλά σκληρή είναι η βία. Μία δυνατή ιστορία που αναζητά λύτρωση, μας χαρίζει δυνατό καρδιοχτύπι και μέσα από την υπερβολή και τις ακραίες καταστάσεις, μας βάζει σε σκέψεις για το μέλλον του δικού μας κόσμου. Μια ιστορία με τις γυναίκες στο προσκήνιο, που αφορά όμως κάθε άνθρωπο. Στο “The Handmaid’s Tale”, όλοι λαχταρούν διέξοδο: οι υποκριτές άρχοντες που έχουν ένοχα μυστικά από το ίδιο το σύστημα που έχτισαν, οι υποτελείς τους που είναι καταδικασμένοι σε μιζέρια, οι αντιστασιακοί που ζουν διπλή ζωή και τα προφανή θύματα που παλεύουν και ελπίζουν πιο δυνατά και πιο παθιασμένα από ποτέ.

Η διαφθορά της απόλυτης εξουσίας, η φίμωση των ενοχλητικών και των ανεπιθύμητων που δεν ταυτίζονται με το status quo. Στο “The Handmaid’s Tale” η αφήγηση αυτής της δύσκολης θεματολογίας γίνεται με τρόπο επίσης δύσκολο, αλλά αυτός είναι και ο λόγος που η ιστορία αυτή αγγίζει το βαθύ συναίσθημα.

Στον πρώτο κύκλο παρακολουθούμε τον βίαιο τρόπο με τον οποίο μία τρομοκρατική οργάνωση με θρησκόληπτη πρόφαση (Sons of Jacob), ανατρέπει το καθεστώς και τις ζωές όλων. Ο στρατιωτικός νόμος που επιβάλλεται αφαιρεί κάθε βασικό δικαίωμα από τις γυναίκες, αυτές τουλάχιστον που δεν καταφέρνουν να διαφύγουν στον Καναδά. Όπως η June (Elizabeth Moss), η οποία στέλνεται ως “σεξουαλική υπηρέτρια” στην οικογένεια Waterford, της οποίας πατριάρχης είναι ο Fred (Joseph Fiennes). Η ταυτότητά της διαγράφεται και πλέον ονομάζεται “τουFred” (Offred), με μόνο σκοπό να φέρει στον κόσμο το παιδί του, το οποίο θα μεγαλώσει από τον Fred και τη σύζυγό του Serena Joy (Yvonne Strahovski), ενώ εκείνη θα ακολουθήσει τη μοίρα της σε επόμενη οικογένεια. Παράλληλα, βλέπουμε την πορεία και άλλων γυναικών σε αυτό το χαοτικό κόσμο, ενώ δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους ανέλπιστοι υποστηρικτές της αντίστασης.

Στο δεύτερο κύκλο, χωρίς την υποστήριξη του έργου της Margaret Atwood στο μεγαλύτερο μέρος της, η αλήθεια είναι ότι παρακολουθήσαμε τη σειρά να κάνει κάποια “κοιλιά”, από την οποία ανέκαμψε έως το τέλος, δίνοντας την έμφαση που περιμέναμε σε θέματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον, η διάσπαση της οικογένειας. Βλέπουμε την June έγκυο πλέον, να παλεύει να ξεφύγει μαζί με τα δύο της παιδιά, την οργή του καθεστώτος να ξεσπά άγρια σε αυτήν και τις υπόλοιπες Handmaids, αλλά και την ανάπτυξη του αντιστασιακού πνεύματος, στην πράξη, επιτέλους. Η αναμονή για τον τρίτο κύκλο είναι πολύ έντονη, καθώς το φινάλε του δεύτερου μας αφήνει άναυδους με μία σκληρή, αλλά αναμενόμενη απόφαση της June, σε ένα ηθικό σταυροδρόμι…

Το σενάριο της σειράς έχει γράψει ο Bruce Miller (“Eureka”, “The 100”), ο οποίος εκτελεί και χρέη showrunner και παραγωγού μαζί με τους Daniel Wilson, Fran Sears και Warren Littlefield.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Offred βρίσκεται η εξαιρετική Elisabeth Moss (“Mad Men”, “Top of the Lake”), ενώ στο ρόλο του The Commander βρίσκεται ο Joseph Fiennes (“Shakespeare in Love”, “Enemy at the Gates”).

Πρωταγωνιστούν επίσης οι Alexis Bledel (“Sin City”), Max Minghella (“Agora”), Yvonne Strahovski (“Chuck”, “Dexter”), Samira Wiley (“Orange Is the New Black”), O.T. Fagbenle.

Δείτε το trailer της τρίτης σεζόν [Πρεμιέρα 5 Ιουνίου]:

https://www.youtube.com/watch?v=RcTvQx1Wot0