“Κάποιες γυναίκες αρέσκονται στο να καταλογίζουν στο σεξισμό τις αποτυχίες τους, αντί να παραδέχονται πως δεν προσπάθησαν περισσότερο στη ζωή τους (“Some women like to blame sexism for their failures, instead of admitting they didn’t try hard enough”..)
Phyllis Schlafly, συντηρητική ακτιβίστρια..
Δεκαετία του 70’: Κυνηγώντας «αρειμανίως» μια θέση στο Κογκρέσο, η συντηρητική ακτιβίστρια Phyllis Schafly, θα σταθεί απέναντι στο αναδυόμενο κίνημα για την γυναικεία απελευθέρωση (Women’s Liberation Movement) με κύριες εκπροσώπους του, την Gloria Steinem, την Bella Abzug και την Betty Friedan. Όσο μάλιστα οι προαναφερθείσες τρεις αλληλοϋποστηρίζονται, τόσο η Schlafly κλιμακώνει τον αγώνα εναντίον της επικείμενης επικύρωσης της τροπολογίας για την ισότητα των φύλων (Εqual Rights Amendment aka ERA), σε τουλάχιστον τριάντα οχτώ πολιτείες των Η.Π.Α. Η Phyllis δε θα διστάσει μάλιστα να επιτεθεί, με αθέμιτο τρόπο, στις αντιπάλους της και συγκεκριμένα στα τηλεοπτικά debate της, τόσο με την Betty Friedan («μητέρα» του δεύτερου κύματος του φεμινισμού όπως, την αποκαλούν), όσο και με την Βrenda Feigen-Fasteau, την τότε αντιπρόεδρο του κινήματος NOW (National Organisation for Women). Θα φτάσει μάλιστα μέχρι και να στείλει (μη υπολογίζοντας τις συνέπειες) τις συνενόχους της στο αντιφεμινιστικό της έργο, Alice Macray, Pamela Whalen και Rosemary Thomson, στην αρένα με τα «θηρία»! Η Alice, η Pamela και η Rosemary, δίνουν έτσι το παρών στο Εθνικό Συμβούλιο Γυναικών, που λαμβάνει χώρα στο Houston του Texas, ενώ συγχρόνως η Schlafly «μηχανεύεται» έναν προς έναν, τους τρόπους καταδίκης του ERA, που ευελπιστεί να της χαρίσουν, με την ανατολή της νέας δεκαετίας, την πολυπόθητη θέση εξουσίας στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
Η φεμινίστρια-δημοσιογράφος, κοινωνική και πολιτική ακτιβίστρια, Gloria Steinem, είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξη της, πως ο φεμινισμός δεν έχει διαφοροποιηθεί, επί του πρακτέου, από την δεκαετία του 60’….
Στην μίνι σειρά της (αποτελούμενη από εννιά αυτοτελή επεισόδια), “Mrs America”, η δημιουργός Dahvi Wahler, δείχνει να έχει αφουγκραστεί (τυχαία;) τον λόγο της Steinem, αναπλάθοντας προσωπικότητες, τόσο των Pro-ERA (Εqual Rights Amendment) Groups όσο και των Anti-ERA Groups, ούτως ώστε να προσομοιάζουν στο σήμερα. (Αναφορικά πάντα με το πώς έχουν διαμορφωθεί πλέον οι συσχετισμοί στο «Κίνημα για την γυναικεία απελευθέρωση»).
Ξετυλίγοντας εν προκειμένω τον μίτο της.. ιστορίας του “Mrs America”, η σπασμωδική αντίδραση της Phyllis Schlafly στο Γυναικείο Κίνημα του τότε, θυμίζει κάτι από την «κοσμοθεωρία» των σημερινών αυτοαποκαλούμενων «συντηρητικών φεμινιστριών» (βλ. την προεδρική σύμβουλο του Donald Trump Kellyanne Conaway), οι οποίες ισχυρίζονται πως δεν είναι φεμινίστριες με την κλασική έννοια, καθώς αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους, ως προϊόν των επιλογών τους και όχι ως θύματα των περιστάσεων.
Η ρητορική τους αυτή συνοψίζεται, στο “Mrs. America”, άρτια στη φράση, που συνοδεύει την καμπάνια των Anti-ERA, στο Εθνικό Συμβούλιο Γυναικών στο Houston, «Η Schlafly είναι κυρία του εαυτού της, είναι φεμινίστρια». Πόσο παραπάνω προφανές θα έπρεπε να καταστήσει, συνεπώς η Wahler το γεγονός «Πως δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα»;
Να σημειωθεί επίσης σ’ αυτό το σημείο, πως όσοι προσπαθήσουν να ορίσουν τις συμπεριφορές των αντιφεμινιστριών ως τυχόν αντισυστημικές, η σειρά έρχεται να τους διαψεύσει περίτρανα, καθώς αναδεικνύει σε κάθε της πτυχή, πως η ρητορική τους δεν διαθέτει ούτε ένα από τα συστατικά, που θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει ως «Αντί», με την κλασική έννοια (όπως λένε και οι ίδιες).
Κι αυτό γιατί ο φεμινισμός (ότι και να υπονοεί η λέξη), δεν συστηματοποιήθηκε ουσιαστικά ποτέ. Επίσης καταδεικνύεται, πως να το να το παίζει κάποιος αντιδραστικός ενώ ταυτόχρονα υπηρετεί ένα ισχύον καθεστώς (πατριαρχία), δεν τον καθιστά «Αντί» αλλά εν αντιθέσει, αντιδραστικό άτομο.
Όλα τα παραπάνω έρχεται να επιβεβαιώσει η ανάγνωση επί της οθόνης ενός κρεσέντου προκλητικότητας, ίσως και της εμμονής, που είχε η Phyllis Schafly με το Κίνημα για την Απελευθέρωση των Γυναικών (ένα Κίνημα που συνδέθηκε με το ευρύτερο Κίνημα για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα καθώς και με το Κίνημα κατά των Διακρίσεων). Παρατηρώντας μάλιστα την Cate Blanchett να ενσαρκώνει την «Αντίδραση» σε κάθε επιτυχία του Γυναικείου Κινήματος (τόσο αριστοτεχνικά), διακρίνουμε πίσω από το επίπλαστο αγωνιστικό πνεύμα της Phyllis, μια γυναίκα-αράχνη, που δεν έχει παρά να υφάνει τον ιστό της, στον οποίο θα φροντίσει να πέσουν ΟΛΕΣ μέσα.
Τα σεναριακά τεχνάσματα της Wahlen στο “Mrs America”, με τους επινοημένους χαρακτήρες που πλαισιώνουν την Phyllis Schlafly, επιβεβαιώνουν περαιτέρω τους παραπάνω ισχυρισμούς. Η απολαυστική Sarah Paulson, υποδυόμενη άψογα (αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς πως δεν υπήρξε καν) την αντιφεμινίστρια Alice Macray, αναδεικνύει με την ερμηνεία της, πως πολλές από τις ακολούθους της Phyllis, χαρακτηρίζονταν ως επί το πλείστον από αστάθεια στις απόψεις τους και ήταν μη κατασταλαγμένες ως προς την έμφυλη ταυτότητα τους γυναίκες, τις οποίες η Schlafly χρησιμοποιούσε προς επίτευξη των στόχων της.
Επινοημένη και η περσόνα της Rosemary Thompson, την οποία υποδύεται η Melanie Lynskey, ( της οποίας το όλο ύφος προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό μια από τις σημερινές πρωταγωνιστικές μορφές κατά της άμβλωσης, την ακτιβίστρια Kristan Hawkins), στο πλαίσιο πάντα των τεχνασμάτων της Dehvi Wahlen, που πέραν του ότι αποκαλύπτουν πως παρελθόν-παρόν συνιστούν ένα και το αυτό, επιβεβαιώνουν επίσης, πως το υποτιθέμενο αντικίνημα της Phyllis Schlafly λειτούργησε ως ικανοποιητικός μοχλός αντίστασης στο κίνημα των γυναικών αλλά παρέμεινε βέβαια μια αντίσταση για την αντίσταση (μια αντίσταση δηλαδή χωρίς νόημα).
Δεδομένου πως στις αρχές του 70’, τίποτα δεν έμοιαζε να σταματά τις φεμινίστριες, που επιζητούσαν το ελάχιστο όριο των 38 πολιτειών, προκειμένου να επικυρωθεί η τροπολογία τους στο σύνολο της, η ταυτόχρονη με την ανάδυση τους «συντηρητική επανάσταση» των λεγόμενων «Housewives» (με επικεφαλής την Schlafly φυσικά), τις έφτασε μέχρι το τέλος της δεκαετίας στην πηγή, δίχως να καταφέρουν να πιουν νερό.
Και τι κατάφερε η Schlafly; Να θεωρηθεί από τη μια προδότρια του φύλου της από το Γυναικείο Κίνημα των Η.Π.Α. και να χρησιμοποιηθεί εν συνεχεία από το πατριαρχικό καθεστώς, που διαδέχθηκε, με την αυγή της νέας δεκαετίας, την προεδρία του Ronald Reagan, ο οποίος φυσικά δεν την έχρισε στη θέση εξουσίας που αξίωνε, πετώντας την σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Να σημειωθεί εδώ πως οι συνθέσεις του Kris Bowers στο “Mrs America”, ντύνουν άψογα τις τεχνικές της σκηνοθέτη! Οι τίτλοι των τραγουδιών του soundtrack, διηγούνται από μόνοι τους την ιστορία του ERA, φωτίζοντας μάλιστα κρυμμένες πτυχές των διαλόγων της σειράς και δίνοντας μια ακόμη πιο πολιτικοποιημένη αίσθηση στο Κίνημα των Γυναικών στις ΗΠΑ.
Να επισημανθεί πάνω από όλα, η ανεπανάληπτη ερμηνεία της Rose Βyrne, που πέραν του ότι είναι, στο “Mrs America”, φτυστή η Gloria Steinem (και ενώ την είχαμε συνηθίσει σε πιο «χαζοχαρούμενους» ρόλους), την παρατηρεί πλέον κανείς και θαυμάζει, με πόση άνεση σήκωσε πράγματι το βάρος ενός τόσο απαιτητικού ρόλου…
Το cast του “Mrs America” συμπληρώνουν η Margo Martindale, στο ρόλο της Bella Abzug, η Tracey Ullman ως Betty Friedan, η Elizabeth Banks ως Jill Ruckelshaus, η Ari Graynor ως Brenda Feigen-Fasteau και η φυσικά η Uzo Aduba ως Shirley Chisholm ( η πρώτη Αφροαμερικανή, που εξελέγη στο Κογκρέσο το 1972…
Δείτε το trailer του “Mrs America”:
-
Σκηνοθεσία
-
Σενάριο
-
Ερμηνείες
-
Παραγωγή