Κριτική στο “The Wife” Του Björn Runge

Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Mel Wolitzer το “The Wife” του Σουηδού Björn Lennart Runge χαρίζει στην Glenn Close την υποψηφιότητα της καλύτερης ηθοποιού στα φετινά Οscar, για την πιο «παν μέτρον άριστον» δε γίνεται ερμηνεία, στην πορεία της καριέρας της…

“Connecticut, 1993: O πετυχημένος συγγραφέας Joe Castleman δέχεται ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα, βάσει του οποίου πληροφορείται πως το όνομα του συμπεριλαμβάνεται στους κύριους υποψήφιους για το Nobel Λογοτεχνίας. Αν και η κτητική σύζυγος του, Joan Castleman, δείχνει, τρόπον τινά, να τον ζηλεύει, στηρίζει τον Joe σε κάθε του βήμα και από κοινού με τον γιο τους, David, τον ακολουθεί στο ταξίδι του στην Στοκχόλμη, προκειμένου να παραλάβει το ενδεχόμενο βραβείο του. Έπειτα, τόσο η Joan όσο και ο Joe θα χαρούν σαν «μικρά παιδιά», την επιτυχία και το ταξίδι τους, ώσπου την τέλεια ηρεμία τους να διαταράξει ένας νεαρός και φιλόδοξος συγγραφέας, ονόματι Nathanial Bone, ο οποίος προσπαθεί να εκμαιεύσει πληροφορίες (τόσο από τoν γιο όσο και από την σύζυγο), προκειμένου να βγάλει στη φόρα όχι μόνο κρυμμένα μυστικά του ζευγαριού, αλλά και το μεγαλύτερο «απωθημένο» της Joan, έναντι του επίδοξου νομπελίστα συζύγου της…”

Την μετρημένη (και πολύ μας αρέσει αυτό) αλλά την τόσο μεστή και γεμάτη ερμηνεία της Glenn Close, που επάξια διεκδικεί το φετινό Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, διακρίναμε ως “highlight”t στο “The Wife” του Bjorn Lennart Runge…

Η Glenn Close λοιπόν, που αιτιολογημένα έχει προταθεί κάμποσες φορές για το χρυσό αγαλματίδιο (και αδίκως δεν της δόθηκε ποτέ), κλείνει στα 71 της χρόνια, τον κύκλο της καριέρας της με τον λογικότερο δυνατό εξελικτικό τρόπο, επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση που θέλει την «στρίγγλα να γίνεται εντέλει αρνάκι» (και να κερδίζει πιθανόν και το Όσκαρ)…

Έχοντας βέβαια γνωρίσει την ηθοποιό από μέγαιρα Marquise de Merteuil στο “Dangerous Liaisons” (1988), ως και Cruella de Vil στο “101 Dalmatians” (1996), καθώς και την όλη «θητεία» της σε προγενέστερους «εξτρεμιστικούς» της ρόλους (βλ. “Fatal Attraction”), η Close μας πιάνει μεν κάπως απροετοίμαστους με τον ρόλο της ultra κονφορμιστικής Joan Castleman, αλλά αυτό ακριβώς το «αναπάντεχο» είναι και το αλατοπίπερο της, κατά τ’ άλλα, προβλέψιμης ταινίας του Runge…

Ο “extra salty” επομένως ρόλος της Joan, κερδίζει λοιπόν την παράσταση με το να συγκρατεί το «βλέμμα» της κόμπρας Close που όλοι λατρέψαμε, το οποίο υποβόσκει και υπερνικάται ταυτόχρονα, σε κάθε σκηνή τόσο αριστοτεχνικά, σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιέται κανείς, πως μια τόσο ολοκληρωμένη ερμηνεία, ενώ καταφέρνει να βρει αντίκρισμα στο υπόλοιπο πλούσιο cast, απαρτιζόμενο από τους εξίσου καλούς Jonathan Pryce, Christian Slater και Max Irons, δεν καταφέρνει να βγάλει την ταινία από τη μιζέρια που τη διακατέχει, με το πράγμα να ρέει ως εξής:

Ο Joe, ένας γυναικάς σύζυγος (τον οποίο η σύζυγος ερωτεύτηκε όσο εκείνος ήταν καθηγητής και εκείνη μαθήτρια του), να προσπαθεί να πείσει την Joan πως τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει, δεν συμβαίνει πραγματικά, θέτοντας ως κερασάκι στην τούρτα της γενικότερης απιστίας του τον τελικό συμβιβασμό της συζύγου του, να αποδεχτεί την πλήρη επιτυχία του εις βάρος της, καθώς κατά τα διαφαινόμενα, η ίδια συνετέλεσε στην επιτυχία του (με τρόπο που κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί) αλλά εκείνος δεν της το αναγνώρισε ποτέ. Και τέλος όλοι αυτοί οι φαλλοκρατισμοί, που ποτέ δεν είναι αργά να ξυπνήσουν το φεμινισμό μέσα της, τον οποίο και έκρυβε τόσα χρόνια κάτω από το μαξιλάρι της…

Και όσο κι αν η ταινία του Brown Runge, το σενάριο της οποίας υπογράφει η Jane Anderson, προσπαθεί, επ’ ουδενί δεν καταφέρνει να σκιαγραφήσει την αδικία εις βάρος της Joan, που υπέμενε και δεν έβγαζε άχνα για την «καπηλεία» (εκ μέρους του συζύγου της) του ταλέντου της, με την all time classic και επαναλαμβανόμενη σε αμέτρητες ταινίες εγκιβωτισμένη αφήγηση να παρουσιάζει, πως «πράγματι» «συνεργαζόταν» το ζευγάρι όλα του τα χρόνια, μέχρι την φαινομενική, στην τελική, επιτυχία του.
Ούτε καν με ίδιο το τέλος της ταινίας τα καταφέρνει ο Bjorn, που ενώ μέχρι να πέσουν οι τίτλοι του η θεματική «μάχη των φυλών» διακρίνεται ξεκάθαρα, τα νερά ξαναθολώνουν, όταν ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα του Joe και αιτιολογήσει τις απιστίες του, την εκμετάλλευση και το βάρος που σήκωνε η Joan όλα της τα χρόνια….

Από την ταινία συνεπώς του Σουηδού σκηνοθέτη, με την προσεγμένη (αλλα ως εκεί) παραγωγή, που δεν καταφέρνει να μας συγκινήσει όπως θα ήθελε, κρατάμε και πορευόμαστε μόνο με την ήδη βραβευμένη στις φετινές χρυσές σφαίρες για καλύτερη ερμηνεία σε δράμα, Glenn Close, καθώς και το υπόλοιπο cast, να πλαισιώνουν οι Jonathan Pryce, Christian Slater, Max Irons, συνοδευόμενοι από τους Karin Franz Körlof, Jane Garda, Alex Wilton Regan, Annie Starke (κόρη της Glenn Close!) και Harry Lloyd…

Το “The Wife” κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από τις 21 Φλεβάρη από την Seven και την Spentzos Films…

Δείτε το trailer: