“Μια «ατυχία» στη ζωή της Ρωσίδας μπαλαρίνας Dominika, την εξαναγκάζει στην υποχρεωτική της θητεία ως «στρατιώτης» στη σχολή “Sparrow”, μιας μυστικής υπηρεσίας που εκπαιδεύει χαρισματικούς νεαρούς ανθρώπους, οι οποίοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους και το σώμα τους ως όπλο, σ’ έναν ψυχρό πόλεμο που συνεχίζει, παρά τα φαινόμενα, να μαίνεται ανάμεσα σε δυο ιστορικούς πόλους: τον ρώσικο και τον αμερικάνικο. Η σαδιστικού όμως τύπου διαδικασία εκπαίδευσης της ως Sparrow (Σπουργίτι), η οποία δεν ταιριάζει καθόλου στην ισχυρή προσωπικότητα και τους ηθικούς φραγμούς της Dominika, όχι μόνο θα την προβληματίσει αλλά θα στρέψει το μότο «αποπλάνησε, εξαπάτησε, επανέλαβε» που έχει ενστερνιστεί, ενάντια σ’ αυτούς που της το δίδαξαν…”
O,τι στην αρχή της ταινίας “Red Sparrow” φαντάζει ως μια επίδοξη Xιτσκοκική παραγωγή, καταλήγει εντέλει ως μια, αλά Brian de Palma σκηνοθετική απόπειρα, εκ μέρους του σκηνοθέτη Francis Lawrence, πράγμα που δεν μας «χαλάει» ιδιαίτερα, αν και το εν λόγω φίλμ θυμίζει περισσότερο τις ταινίες της περιόδου της «παρακμής» του μεγάλου σκηνοθέτη (“Passion”)…
Επιπλέον το “Red Sparrow” συνιστά όπως και να το κάνουμε, μια ολίγον τι προπαγανδιστική (και δεν καταλαβαίνω πλέον το λόγο) «αμερικανιά», με εμφανές το απωθημένο του ψυχρού πολέμου, που προφανώς έχει μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη και των δύο πόλων (ρώσικο και αμερικάνικο) έτσι όπως τον βίωσαν, καθώς όπως δηλώνει και η ίδια η ταινία «τα δύο αντίπαλα δέη συνεχίζουν να βρίσκονται σ’ ένα καθεστώς πολέμου, που απλά έχει διαμελιστεί σε χίλια κομμάτια»!
Αν τοποθετηθώ προσωπικά πάντως και αν εξαιρέσω τις σκηνές των αρκετά light ρώσικων βασανιστηρίων και κάποιες μεμονωμένες σκηνές βίας, οι οποίες εκτυλίσσονται με πρωταγωνιστή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (απίστευτος ο Sebastian Hulk απ’ την Λευκή Κορδέλα του Haneke), απεσταλμένο εκτελεστή της ρωσικής κυβέρνησης, του οποίου όμως ο τρόπος δράσης θυμίζει περισσότερο κατά συρροή δολοφόνο αμερικανικής ταινίας, η ταινία του Lawrence δεν ξεχωρίζει για το «ψυχροπολεμικό» της στοιχείο…
Εν αντιθέσει το «ερωτικό» (και ενωτικό!) στοιχείο έχει τον πρώτο λόγο, με μια Jennifer Lawrence να μας αποδεικνύει, με τους υποκριτικούς ελιγμούς μιας γνήσιας Red Sparrow, και παρά την αποτυχημένη ρώσικη προφορά της, πως είναι αδιαμφισβήτητα απ’ τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.
Πιο συγκεκριμένα ακόμη η επιλογή της να ενσαρκώσει την μοιραία γυναίκα της εποχής της, είναι ό,τι πιο εύστοχο θα μπορούσε να κάνει, ύστερα από την άδικη μεν, πραγματική δε, υποψηφιότητα χειρότερης ηθοποιού στα φετινά χρυσά βατόμουρα (για την ερμηνεία της στο Mother του Aronofsky), προκειμένου να κερδίσει την καριέρα της (ως οσκαρικής ηθοποιού) πίσω…
Την Jennifer Lawrence ως femme fatale πλαισιώνουν επίσης με επιτυχία οι Joel Edgerton, Matthias Schoenaerts, Charlotte Rampling, Mary-Louise Parker, Ciaran Hinds, Joely Richardson, Jeremy Irons, Bill Camp, Sergei Polunin, Thekla Reuten, Sebastian Hulk…
Όσον αφορά στο σενάριο του spy film του Francis Lawrence, το οποίο διασκευάζει ο Justin Haythe και βασίζεται στην ομώνυμη τριλογία βιβλίων του Jason Matthews, αν και φαντάζει για μας τους πολλούς, λίγο «μίτος της Αριάδνης, είναι ομολογουμένως ένα καλό σενάριο, που εμπεριέχει και ανατροπή. Το σημαντικότερο βέβαια εδώ είναι πως το προκείμενο σενάριο από κοινού με τις προαναφερθείσες άξιες λόγου ερμηνείες, αποτελούν τα highlight της εν λόγω ταινίας, με το απολαυστικό soundtrack του James Newton Howard να προστίθεται στα επιπλέον «ατού» της…
Το “Red Sparrow” κυκλοφορεί ήδη (από την 20th Century Fox) στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Δείτε το trailer:
-
Σκηνοθεσία
-
Σενάριο
-
Ερμηνείες
-
Παραγωγή