“Mexico City, 1985: O Juan Nunez επιχειρεί, από κοινού με τον συνεργάτη του Benjamin Wilson, μια από τις ριψοκίνδυνες ληστείες της δεκαετίας που μας πέρασε, αποσπώντας από το Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας «πολιτισμικούς θησαυρούς”, σχετικούς με τους ιθαγενείς λαούς (των Μάγιας, Αζτέκων, Μιξτέκων και Ζαποτέκων), οι οποίοι διέμεναν, προϊστορικά, στα όρια της πόλης του Μεξικού. Παρ’όλο που η εν λόγω επιχείρηση στέφεται με επιτυχία, ο Juan, σ’ένα ντελίριο διασκέδασης με μια «σταρλετ», θα συνειδητοποιήσει την απερίσκεπτη του πράξη και θα αποφασίσει να επιστρέψει τα κλοπιμαία πίσω, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται…”
Σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου από το “American Animals” του Bart Layton, έρχεται ένα ακόμη heist film, ονόματι “Museo”, εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορίας της κλοπής (από δυο «ερασιτέχνες» φοιτητές παρακαλώ) 140 προϊστορικών αντικειμένων, που έλαβε χώρα στο πόλη του Μεξικού, τα Χριστούγεννα του 1985.
Σε αντίθεση όμως με την καλή σκηνοθεσία της heist movie του Layton, το “Museo” του Alonso Ruizpalacios, είναι σκηνοθετικά ασυνάρτητο, συνεπώς και δύσκολο για το μέσο θεατή να το παρακολουθήσει.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το σενάριο (το οποίο υπογράφει ο ίδιος ο Ruizpalacio), που αν και τιμήθηκε φέτος στο Βερολίνο, με την Αργυρή Άρκτο Σεναρίου, δεν φαίνεται να μας πείθει και πολύ στο κατά πόσο παρουσιάζει με «ρεαλισμό», τα τεκταινόμενα της ληστείας του 85’.
Για να γίνουμε πιο σαφείς εν προκειμένω, αν και το κατά τρόπον τινά «αφελές» σενάριο του “American Animals” δομείται ως έχει, καθώς ανταποκρίνεται στην «προχειρότητα» με την οποία όντως οργανώθηκε η ληστεία, που αφορά στο εν λόγω φίλμ, στο “Museo” μας είναι «ασαφές» να κατανοήσουμε, πως μια επιτυχημένη ληστεία καταλήγει εντέλει σε φιάσκο, όταν ο κύριος «εγκέφαλος» της αποφασίζει να παραδοθεί, ύστερα από μια νύχτα ξεφαντώματος με μια, «περιθωριακού τύπου», σταρ του σινεμά! Βέβαια αν όντως στο φιλμ του Alonso Ruizpalacio, βρίσκει τη βάση του ο στίχος του ποιήματος «Ελένη» του Σεφέρη, πως όλα γίνονται τελικά «Για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη», δεν μπορεί και πάλι να κατανοήσει κανείς εύκολα, τον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης το δίνει, μέσω της «ποιητικής» της δικής του ταινίας.
Αποδεκτό επίσης, δεν αποτελεί (κατ’ εμέ) το γεγονός, πως μπορώ να εκλάβω ως «κάθαρση», το «χαστούκι» του πατέρα (όσο δυνατό κι αν είναι) στον κακομαθημένο μεν, μετανοημένο δε, Juan, γόνο εύπορης οικογενείας που υπέπεσε στο αμάρτημα του ληστή! Καθαρτική δεν είναι επίσης καν η απόφαση του να παραδοθεί, ούτε καν το γεγονός, να μη «δώσει» εντέλει στην αστυνομία τον συνεργάτη του Benjamin.
Μπορεί βέβαια όλα αυτά να συνέβησαν ως έχει, αλλά μπορεί να επιμείνει κανείς πως ο τρόπος με τον οποίον όλα αυτά δίνονται είναι «αντιρεαλιστικός», συνεπώς και ολίγον τι συγκεχυμένος, με το φιλμ να καταλήγει να μπερδεύει παρά να διευκολύνει τον θεατή, στην ανάγνωση των πραγματικών γεγονότων!
Κατά τα άλλα, η παραγωγή του “Museo” είναι αρκούντως καλή, με την εντυπωσιακή φωτογραφία να δεσπόζει και την παρουσία και μόνο του Gael Garcia Bernal, να κλέβει την παράσταση.
Το cast πλαισιώνουν οι Simon Russell Beale, Alfredo Castro, Leonardo Ortizgris, Lynn Gilmartin, Ilse Salas και Leticia Brédice.
Το “Museo” έκανε πρεμιέρα στο φετινό Athens International Film Festival (AIFF) στις 22 Σεπτεμβρίου…
Δείτε το trailer:
-
Σκηνοθεσία
-
Σενάριο
-
Ερμηνείες
-
Παραγωγή