"Αν και η σχέση μας ήταν κάθε άλλο παρά τέλεια, πίστευα ότι θα μου μιλούσες αντί να με εγκαταλείψεις..
Adrian Griffin (Οπτικός Επιστήμονας)"

"Η Cecilia είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Όντας επανειλημμένως κακοποιημένη από τον ιδιοφυή επιστήμονα σύζυγο της, Adrian, θα αποφασίσει να τα αφήσει όλα πίσω και να αποδράσει από το πολυτελές τους σπίτι. Ο υπέρμετρος ναρκισσισμός που διακατέχει όμως τον Adrian, θα τον ωθήσει στην βίαιη καταδίωξη της. Μη καταφέρνοντας βέβαια ποτέ να φέρει την Cecilia πίσω, o Adrian θα αυτοκτονήσει, αφήνοντας στην σύζυγο του πέντε εκατομμύρια δολάρια, τα οποία θα της δοθούν, εφόσον αυτή κριθεί ψυχικά υγιής. Αν και η Cecilia αποδέχεται την «κληρονομιά», ένα ντόμινο ανεξέλεγκτων συναισθηματικών αντιδράσεων εκ μέρους της θα «συνοδεύσει» την απόφαση της αυτή, κάνοντας την όχι μόνο να αμφισβητεί ότι ο Andrian είναι νεκρός αλλά ωθώντας την προς ολοταχώς, στην τρέλα…"

Όταν η αιτία, για να δομήσει ένας σκηνοθέτης μια ταινία, είναι η ενδοοικογενειακή βία, το ζήτημα μπορεί να λάβει τέτοιες διαστάσεις, που ο δημιουργός να καταλήξει να αναφέρεται όχι σε κάποιο μεμονωμένο, προσωπικής φύσεως, ζήτημα αλλά σε ένα πολυσύνθετο κοινωνικό ζήτημα, που φαντάζει όντως αναιτιολόγητο μπροστά στις εφευρέσεις και τα τεχνολογικά επιτεύγματα του 21ου αιώνα.

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα συνεπώς, που ο Leigh Whannel επιτυγχάνει να σκιαγραφήσει πετυχημένα στο φιλμ του, "The Invisible Man", βομβαρδίζοντας μας με εικόνες μιας τεχνολογικής εποχής στο απόγειο της, και από την άλλη εκθέτοντας μας «εσώτερες» καταστάσεις, που η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη λύσει. Και για να γίνει κάποιος σαφέστερος ως προς το παραπάνω, «Όσες γέφυρες και αν άνθρωπος χτίσει και όσους κόσμους και αν ενώσει, το ζήτημα των προβληματικών ανθρωπίνων σχέσεων παραμένει ανεπίλυτο»…

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί κανείς στο βιβλίο του "Emotional Intelligence (Why It Can Matter More Than IQ;)" του Daniel Goleman, όπου θίγεται άρτια το κατά πόσο η συναισθηματική νοημοσύνη, μπορεί και να "μετράει", περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του μυαλού του ατόμου.
Το βιβλίο συναντά τα λόγια της Cecilia για τον σύζυγο της Andrian, πληρέστερα ίσως και από την νουβέλα του H.G Wells, στο οποίο και βασίστηκε η ταινία "The Invisible Man", το σενάριο της οποίας υπογράφει επίσης ο Leigh Whannel. Όπως επισημαίνει λοιπόν χαρακτηριστικά η Cecilia, «Ήταν κοινωνιοπαθής, ήθελε να έχει τον έλεγχο σε όλα».

Η κοινωνιοπάθεια λοιπόν, αυτός ο όρος που περιγράφει τα άτομα που δεν είναι ικανά να συναισθάνονται τους συνανθρώπους τους (George E.Partridge), είναι αυτό που εκμαιεύει κανείς από τα «λεγόμενα» του σεναρίου του Whannel και αποτελεί βασικά και το κεντρικό νόημα της ταινίας.
(Να σημειωθεί στο σημείο αυτό και προς κατανόηση της ουσίας του σεναρίου, πως ο ίδιος όρος, με το προσωνύμιο όμως «απάθεια», είχε θιγεί και στο "Seven" του David Fincher, σ’έναν από τους διαλόγους του ντετέκτιβ Mills με τον ντετέκτιβ Somerset, όταν ο πρώτος είχε αναφέρει στον δεύτερο «Το να μην ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους, δεν βγάζει νόημα»).

Η επιστημονικά τεκμηριωμένη συνεπώς οπτική στο ζήτημα της «βίας κατά των γυναικών» (και όχι οι τετριμμένες επικλήσεις στο συναίσθημα, που θυματοποιούν το «αδύναμο» φύλο), συνοδεύεται από μια άξια λόγου παραγωγή, πράγμα που καθιστά επιτακτικό να παρακολουθήσει κανείς το "The Invisible Man", στην κινηματογραφική αίθουσα…

Τέλος οι ερμηνείες, απολαυστικές, συμπληρώνουν το «αριστοτεχνικό» που διακρίνει το κάθε κομμάτι του παζλ της ταινίας, με μια Elizabeth Moss, στο ρόλο της Cecilia να αναδεικνύεται σε μια σταθερά ανερχόμενη υποκριτική δύναμη!

Στο ρόλο του Invisible Man βρίσκεται ο Olive Jackson-Cohen (“The Haunting of Hill House”), ενώ πρωταγωνιστούν επίσης οι Aldis Hodge ("Straight Outta Compton"), Harriet Dyer ("The InBetween"), Storm Reid, Benedict Hardie, Amali Golden, Sam Smith, Anthony Brandon Wong, Zara Michales.

To "The Invisible Man" κυκλοφορεί στις σκοτεινές αίθουσες ήδη από τις 5 Μαρτίου…

Δείτε το trailer: