Κριτική Στο “Gloria Bell” Του Sebastian Lelio

..Or the light, that never warms…
Astronomy, Blue Oyster Cult

“H Gloria Bell είναι μια γυναίκα σε «ώριμη» ηλικία, που αρνείται να μεγαλώσει…Παρά τα απανωτά «χαστούκια» της ζωής, συμπεριλαμβανομένου του διαζυγίου της, η Gloria δε σταματά να τραγουδά, να χορεύει και να δοκιμάζει νέα πράγματα! Σε μια από τις νυχτερινές της εξόδους, γνωρίζει τον Άρνολντ, επίσης διαζευγμένο, τον οποίο και ερωτεύεται σφόδρα! Ενώ όμως η Gloria είναι έτοιμη να προχωρήσει με τη ζωή της, ακολουθώντας τον Άρνολντ σ’ όλες του τις δραστηριότητες (μέχρι που τον γνωρίζει στον πρώην άντρα της και την οικογένεια της), ο Άρνολντ δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει το ίδιο. Οι συνεχείς εξαφανίσεις του και τα «ύποπτα» πάρε δώσε με την πρώην γυναίκα του και από την άλλη, οι απανωτές τηλεφωνικές παρενοχλήσεις στην νέα του σύντροφο, σε ένδειξη μετάνοιας, «ξενερώνουν» τη Gloria, που είναι μαθημένη να αλλάζει διαρκώς σελίδα στη ζωή της. Πράγμα βέβαια, που δεν τη καθιστά πότε, πλήρως ευτυχισμένη.”

Υπάρχει μια ψυχοφθόρα διαδικασία, συνεχών υποχωρήσεων, στην οποία υποβάλλει τον εαυτό του το άτομο, αναμένοντας πως έτσι θα κερδίσει την «ευδαιμονία», το «κλειδί» δηλαδή προς επίτευξη μιας ζωής «χαρισάμενης». Σ’ αυτήν ακριβώς τη διαδικασία επιλέγει να μας υποβάλει με το remake στα αγγλικά του “Gloria” (2013), o ίδιος ο σκηνοθέτης του, Sebastian Lelio, δίχως όμως να πειράξει ούτε την παραμικρή «τρίχα» από τις λεπτομέρειες της πάλαι ποτέ ταινίας του. Η «διάδοχος» της Gloria συνεπώς, Gloria Bell, δεν μας χαρίζει έτσι, ούτε καν το πολυπόθητο happy ending, που θα μπορούσε να αποτρέψει την νέα ταινία του Lelio, από το να «αποτελειώσει» την εύθραυστη ψυχολογία μας, ολοκληρωτικά πια…

Όσοι έχουν επομένως παρακολουθήσει την ισπανόφωνη version της “Gloria” του Sebastian Lelio, θα βιώσουν το ταξίδι της «αγγλόφωνης» διασκευής του, “Gloria Bell”, ακόμα πιο «επίπονα», καθώς η ταινία μεταφέρει τον θεατή ακόμα πιο κοντά στον εκδυτικισμένο τρόπο ζωής, όπου κανενός ο εγωϊσμός δεν του επιτρέπει (ως και να σηκώσει το τηλέφωνο) να επικοινωνήσει με τον άλλον (ακόμα και αν τον αγαπάει), αν νιώσει πως τα αισθήματα του έχουν, ήδη, πληγωθεί. Και αυτού του είδους ο εγωισμός, εκτός του ότι αποτελεί τη «μάστιγα» της σύγχρονης ζωής, καθίσταται και εξαιρετικά αγχωτικός, για όποιον τον αντικρίζει στην κινηματογραφική του οθόνη…

Πέραν αυτού, το μη κατευθυνόμενο αυτό συναίσθημα, το οποίο κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος του “Gloria Bell”, και εφορμάται από την ίδια την «αφέλεια» μιας μεσήλικης ηρωϊδας (την οποία και υποδύεται αριστοτεχνικά η Julianne Moore), η οποία δείχνει να μην έχει κατασταλάξει στο τι θέλει στη ζωή της, «ντύνει» όλη την πλοκή της ταινίας, οδηγώντας μας αναπόφευκτα σε μια κάποια, ασάφεια! Τοιουτοτρόπως τόσο το σενάριο όσο και η σκηνοθεσία διακατέχονται στο “Gloria Bell”, από ένα ασαφές πλαίσιο που, όπως και να έχει, δεν σε κρατά καθηλωμένο στο κάθισμα σου. Ούτε καν με την «θεοπάλαβη» (και γνώριμη από το 2013) σκηνή της «εικονικής εκτέλεσης» του Arnold από την Gloria…

Πάραυτα η άριστη κινηματογράφηση της Natasha Braier (“Neon Demon”) και η «ρέουσα» ερμηνεία της Julianne Moore, εξισορροπούν την όλη αγχωτική διάθεση του φιλμ, προσφέροντας μας «ανάσες» ανακούφισης, καθότι δεν ήμαστε διατεθειμένοι καλοκαιριάτικα, να μελαγχολήσουμε κιόλας…

To cast πλαισιώνουν επίσης οι John Turturro, Caren Pistorius, Michael Cera, Brad Garrett, Holland Taylor, Jeanne Tripplehorn, Rita Wilson, Chris Mulkey, Cassi Thomson.

Καλή διάθεση (μες στην όλη μαυρίλα) προκαλεί και ο ύμνος των 80s, Gloria (ερμηνευμένος από την Laura Branigan), που πρωτοακούστηκε στο “Flashdance” (1983) και ντύνει με retro διάθεση, το soundtrack του ομώνυμου κατά το ήμισυ, “Gloria Bell”.

Την σκηνοθεσία υπογράφει ο βραβευμένος με Oscar (“Fantastic Woman”) Sebastian Leilo, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, μαζί με την Alice Johnson Boher.

To “Gloria Bell” κυκλοφορεί ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας…

Δείτε το trailer: