“Los Angeles, CA 1969: Ο Rick Dalton είναι ένας «τρόπον τινά» αποτυχημένος ηθοποιός, o οποίος ακροβατεί στο τεντωμένο σκοινί μιας ξεφτισμένης καριέρας στο κινηματογραφικό (αλλά και τηλεοπτικό) στερέωμα. Ακόλουθος του, ο κασκαντέρ του, Cliff Booth, ο οποίος διακατέχεται από την ίδια μοίρα με τον Rick, στις επιλογές που χαρακτηρίζουν την επίσης ασήμαντη κινηματογραφική του σταδιοδρομία. Παρά τις απανωτές αποτυχίες όμως, ο κατά τ’ άλλα εύρωστος Rick έχει για γειτόνισσα την ανερχόμενη ηθοποιό Sharon Tate, γυναίκα του διάσημου Πολωνού σκηνοθέτη Roman Polanski. Ο ένας αγνοεί αρχικά την ύπαρξη του άλλου, ώσπου οι ζωές τους εντέλει διασταυρωθούν, με αφορμή την εμφάνιση στα «χλιδάτα» λημέρια των γειτόνων Dalton και Tate, μιας συμμορίας ωφελιμιστών «ρέμπελων», η οποία αυταποκαλείται «οικογένεια» και διαμένει στο «ταπεινό» Spahn movie ranch…”
Στην ένατη κατά σειρά ταινία του, ο αγαπημένος σκηνοθέτης της γενιάς των 00’s, Quentin Tarantino, «πλάθει παραμύθια» για την γενιά των 60’s…
Όσο κι αν ισχυριστεί κανείς το αντίθετο, το “Κάποτε στο Χόλιγουντ” δύναται να θεωρηθεί η προσωπική οπτική του Tarantino στους περιβόητους φόνους (των Sharon Tate, Abigail Folger, Jay Sebring και Wojciech Frykowski), που συγκλόνισαν την πολιτεία της Καλιφόρνια τον Αύγουστο του 69’, λαμβάνοντας χώρα στην βίλα Polanski (10050 Cielo Drive) στο Μπένετικτ Κάνιον του Λος Άντζελες.
Η όλη μάλιστα «φιλοσοφία» της γνωστής, από προγενέστερες ταινίες του ακρορεαλιστή σκηνοθέτη, εκδικητικής τακτικής των ηρώων του, παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησης των τεκταινόμενων παρούσα, χαρίζοντας στον θεατή την «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» κάθαρση, η οποία στην περίπτωση της τραγωδίας της σφαγής της Tate (και του αγέννητου μωρού της), από μέλη της συμμορίας του Charles Manson (Susan Atkins, Patricia Krenwinkel και Tex Watson) είναι, όπως και να ‘χει, χρήσιμη…
Συνεπώς o semper fidelis στο «πνεύμα» που μας έχει συνηθίσει Quentin Tarantino, αποφεύγει να παρουσιάσει την «εκχριστιανισμένη» εκδοχή (που δόμησαν τα μέσα ενημέρωσης κατά κύριο λόγο) ενός αποτρόπαιου μακελειού, το οποίο κατέστησε και «μάρτυρα» την ηθοποιό Sharon Tate. Εν αντιθέσει επιλέγει τη (μαγική) σφαίρα της μυθοπλασίας (τι είναι εξάλλου μια ταινία;) και δομεί μια «εναλλακτική πραγματικότητα» (alternate reality), που άλλους θα σοκάρει, άλλους θα εκπλήξει και άλλους θα ξενερώσει…
Πέρα βέβαια από το παράλληλο σύμπαν (ή και παράλληλα σύμπαντα), όπου και δομείται η εν λόγω εναλλακτική πραγματικότητα, κατά την οποία η Sharon Tate περιβάλλεται από τον Rick Dalton και τον stuntman του, στον σκληρό πυρήνα του φίλμ, διαφαίνεται η «πραγματικότητα» της ύπαρξης μιας κατ’ ουσία εγκληματικής οργάνωσης, που παρίστανε τους hippies, με τάχαμου ιδεολογικό υπόβαθρο, απαιτώντας κάπως το δικό της μερίδιο από την πίτα της εξουσίας. Όλη αυτή η «επιφάνεια» βρίσκεται βέβαια «διαποτισμένη» στην ταινία, με τις κλασικές (για τους λάτρεις) αλά Tarantino πινελιές, που τη διαφοροποιούν και της προσδίδουν ταυτότητα! Εξάλλου, ποια ταινία του Tarantino δεν έχει ταυτότητα;
Μια, παραδείγματος χάριν, εκ των διαφοροποιήσεων αυτών, που προσδίδουν στο φιλμ “Once upon a time in Hollywood” την προσωπική του σφραγίδα/ταυτότητα, αφορά στο πως διαχειρίζεται o Quentin Tarantino στο δημιούργημα του, τον όρο “hippy”.
Η υποτιμητική διάσταση λοιπόν που δίνει στον όρο αυτό o πρωταγωνιστής του, Rick Dalton, απευθυνόμενος στους “hippies” ως περιθωριακούς τύπους (εκτός του ότι έχει προηγηθεί στην προγενέστερη ταινία του Tarantino, Death Proof), καθίσταται η αφορμή που βρίσκει ο δημιουργός να παρουσιάσει την εν λόγω εγκληματική συμμορία των χίπηδων, όχι ως απλά «δήθεν» (όπως σημειώσαμε νωρίτερα), αλλά ως το «εξάμβλωμα» μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς 60’, που αν το καλοσκεφτεί κανείς οφείλει την ύπαρξη της στους ίδιους τους hippies. Κοντολογίς, αυτές και τέτοιες άλλες ταραντίνικες υπερβολές μπορεί να συναντήσει κανείς στο φιλμ “Κάποτε στο Χόλιγουντ”, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κάτι κακό…
Έαν αναλογιστεί μάλιστα εδώ κανείς, πως οι χίπηδες στην ευρωπαϊκή επικράτεια προήλθαν κατά κύριο λόγο από τα μεσοαστικά στρώματα, ο ιδιοφυής σκηνοθέτης δομεί μια επιπλέον εναλλακτική πραγματικότητα που απορρέει από το παράλληλο, αυτή τη φορά αμερικάνικο σύμπαν.
Σύμφωνα δηλαδή με το «μανιφέστο» του πρόσφατου αυτού δημιουργήματος του, οι αμερικανοί χίπηδες (σε αντίθεση με τους ευρωπαίους;) δεν είναι τίποτα εκλεπτυσμένα μυαλά αλλά παρακατιανοί, απόλυτοι στις πολιτικές τους πεποιθήσεις (σαν Pc police ή SJWs), σχεδόν τρελαμένοι (από το lsd) φιλελεύθεροι (crazy ass liberals). Και καταλήγει έτσι και να «υψώνει τη γροθιά του» στο φιλελεύθερο κατεστήμενο του Hollywood (Liberal Hollywood), με μας να μην έχουμε να του πούμε τίποτα παραπάνω, από ένα «ηχηρό» μπράβο…
Επιπλέον η παραγωγή της ταινίας βάζει το κερασάκι στην τούρτα ενός (σχεδόν κατά κοινή ομολογία) αριστουργήματος, βάζοντας μας με τη σειρά μας και από την πρώτη κιόλας στιγμή, στο τότε χολιγουντιανό κλίμα και εξηγώντας μας αριστοτεχνικά το τότε κατεστημένο της βιομηχανίας του θεάματος. Όλα συνοδευόμενα από τους ήχους ενός soundtrack, μια δεύτερη ανάγνωση (για μας τους πιο νέους) του οποίου, μπορεί να εκτοξεύσει την καλοκαιρινή μας διάθεση στα…ύψη!
Στο “Once Upon A Time In Hollywood” του Quentin Tarantino (ο οποίος υπογράφει και το σενάριο) πρωταγωνιστούν οι Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Kurt Rassel, Dakota Fanning, Luke Perry, Bruce Dern, Zoe Bell, Timothy Olyphant καθώς και οι πολλά υποσχόμενοι Margaret Qualley, Emile Hirsch, Julia Butters, Mike Moh, Austin Butler, Lorenza Izzo, Madisen Beaty, Mikey Madison, Maya Hawke, Samantha Robinson, Rafal Zawierucha, James Landry Hebert, Victoria Pedretti και Rumer Willis.
To “Κάποτε στο Χόλιγουντ” κυκλοφορεί ήδη από τις 22 Αυγούστου στα σινεμά της χώρας…
Δείτε το trailer:
-
Σκηνοθεσία
-
Σενάριο
-
Ερμηνείες
-
Παραγωγή